" دو فیلم آخر مالیک،بی‌شباهت به هم نیستند.دست‌کم لایه‌ی بیرونی – یا به تعبیر معمارها: فاساد – از یک مصالح است و از یک نظام زیبایی‌شناختی پیروی می‌کند:دوربینِ جوینده حول بازیگران،زمزمه‌های آف،سیلاب موسیقی،خلاصه:«سبک» مالیکی.بی‌جهت نیست که سیریل بِگَن (در کایه) این‌طور شروع می‌کند:«به‌نامِ میزانسن بود که کایهبه آن شدت طرفِ درخت زندگی را گرفت.بازهم به‌نامِ میزانسن است که باید شکستِ به‌سوی شگفتی را اعلام کرد».پس تفاوت دو فیلم کجاست؟ مگر این مالیک همان مالیک، با همان مشخصه‌های سبکی نیست؟ "
ممنون ادریس جان از همخوان کردن این یادداشت
خواهش میکـــــنم!