انتهای راهرو،چندین دقیقه،پایان یک (چند؟) زندگی

مهرداد امیرزاده،کارگردان جوان استان که از تحصیل کردگان رشته‌ی سینما است در هشتمین جشنواره فیلم و عکس اردی‌بهشت با فیلم «انتهای راهرو،هفت دقیقه» حضور داشت. با وجود این‌که وی را یکی از آینده داران سینمای استان با پتانسیل بالا می‌دانم ولی متأسفانه نظرم در مورد این فیلم مثبت نیست!

منبع: ؟؟

شاید یکی از دلایلی که باعث نگاه منفی‌ام به این اثر شده است،مربوط به یک تجربه‌ی شخصی باشد که در همان لوکیشن مورد استفاده‌ی امیرزاده و در انتهای همان راهرو،در اتاق روبرویی و بر اثر اشتباهِ سهویِ کادر پزشکی یکی از بهترین دوستانم را در برابر چشم‌هایم از دست داده‌ام. البته که تجربه‌ی شخصی یک مخاطب را نمی‌توان به دریافت دیگر مخاطبین از یک اثر تعمیم داد ولی برای شخص نگارنده این دلیل به قدری پر رنگ بود که دیگر دلیل‌ها را به حاشیه رانده است. هر چند انتخاب سوژه توسط امیرزاده را تحسین می‌کنم اما معتقدم داستان به درستی پرداخت و اجرا نشده است. با توجه به انتخاب موضوع،اگر پرداخت و اجرای بهتری را شاهد بودم شاید انتهای راهروی امیرزاده می‌توانست یکی از بهترین فیلم‌هایی باشد که از سینماگران استان دیده‌ام؛اما حیف...
بازی بازیگران را چندان دل‌نشین و باور پذیر ندیدم-ضعفی که در بیشتر آثار سینمای کوتاه کشور دیده می‌شود-ولی جای خوشحالی بود که این فیلم از لحاظ مسائل فنیِ بدیهی چون تصویر و صدا-که متأسفانه در درصد بالایی از آثار سینمایی و حتا تلویزیونی استان شاهد ضعف بسیار فاحش آن‌ها هستیم-به دور بود.
در پایان برای مهرداد امیرزاده عزیز و تمام سرمایه‌های فرهنگ و هنر استان،در ادامه راه آرزوی موفقیت و سر بلندی می‌کنم.