بنام آنکه جان سامان از او یافت
مدتی بود که سودای شروع وبلاگ نویسی را در سر داشتم اما تصمیم نداشتم به این زودی شروعش کنم! اتفاقاتی پشت سر هم در دنیای واقعی رخ داد که موجب سرعت بخشیدن به ورودم به دنیای مجازی گردید.البته که به لطف شبکه های اجتماعی و دوستان وبلاگ نویسی که تقریبا هر روز به وبلاگ هایشان سر می زنم با دنیای مجازی چندان بی گانه نیستم.
حدود یکسال و اندی قبل بود که بواسطه همین شبکه های اجتماعی با چند وبلاگ خوب آشنا شدم و از آن به بعد سر زدن به این وبلاگ ها جزیی از کارهای روزمره ام به حساب آمد.
باید بگویم از آنجاییکه ادعای دوستداری و علاقه مندی به فرهنگ و هنر دارم طبیعتا بیشترین پست هایم نیز در این راستا خواهند بود.البته چون خودم به شخصه مطالعه،پژوهش و یادگیری مطالب و موضوعات جدید را دیر شروع کرده ام در ابتدا سعی ام بر این خواهد بود که از کتاب هایی که خوانده ام و خوشم آمده کمک بگیرم و مطالبی را به اینجا منتقل کنم تا هم تمرینی باشد برای خودم و هم از نظرات دوستانی که احیانا به خواندن مطالبم مشغول می شوند آگاه شوم و درک خودم را به نسبت درک ایشان بسنجم.
در اینجا باید تشکر کنم از دوستان خوبی که در این مدت در خانه های مجازیشان میزبانم بودند و نظرات مرا تحمل میکنند.دیدگاه ها و قلم های متفاوت-و گاه متضاد نسبت به هم-ایشان نقش بزرگی در تصمیم من داشتند و جرقه ای بودند برای دست به قلم شدنم.ممنونم از شما دوستان عزیز:
مهندس منصوری http://mmansouri.com
شهاب http://leee.us
بهروز http://behshab.blogsky.com
سالم و شاد باشید...